دیده ام کور و دلم دیوانه بود      یک سری پر از ره بی راهه بود

دست و پایم بسته بر زنجیر عشق      از درون سینه ام دل را ربود

درتمام این خم نامردمی         بی کسی بود و غم بیگانه بود

من که از حسرت جدا نمی ماندم ولی     برغم دل ساز بی رنگی همی برمن سرود

کی که من دیوانه رویش شدم     کی زدل آواره کویش شدم

کی جدا شد این دلم از اهل دوست     کی رها شد این دام از اهل خموش